తగని సిగ్గు

సిగ్గు లేదూ ! అని ఒక్కోసారి తిడుతూ ఉంటాం కానీ, సిగ్గును విడిచి పెట్టడమే కొన్న వేళల్లో శ్రేయస్కరం. సిగ్గే సింగారం కదా, అనుకుంటూ, అయిన దానికీ, కాని దానికీ సిగ్గులు ఒలక బోస్తూ ఉంటే సుఖం లేదు. పనులు జరుగవు.

అడగందే అమ్మయినా పెట్టదు అనీ, మనకేం కావాలో నోరు విడిచి అడగాల్సిందే. అడిగితే పోయేదేమీ లేదు. దక్కితే దక్కుతుంది. లేక పోతే పోయేదేం లేదు.సిగ్గు పడుతూ కూచుంటే నాయకులకు ఓట్లు రాలవ్. అందు చేత ఎగ్గూ సిగ్గూ లేకుండా, ఆడిన అబద్ధం తిరిగి ఆడకుండా, ఇచ్చిన హామీలనే తిరిగి యిస్తూ, సిగ్గు లేకుండా ముఖానికి నవ్వు పులుముకుంటూ, తిరిగేస్తూ ఉంటారు.

అలాగే, లజ్జని విడిచి పెట్టి లాగాలి లంచాలు. అంతే కానీ, ఎవరేమనుకుంటారో అని బిడియ పడుతూ కూచుంటే, మనదీ , వాడిదీ కూడా వాడే లాగేస్తాడనే ధర్మ రహస్యం తెలిసిన వాళ్ళు కావడం చేత, సిగ్గూ ఎగ్గూ అటకెక్కించి, నిర్లజ్జగా లంచాలు గుంజడం తమ జన్మ హక్కుగా చేసుకునే వారూ ఉన్నారు.

సినిమా తారలు బిడియాన్ని విడిచి పెట్టే విషయంలో ఒక అడుగు ముందుకు వేసి, అలా వేయడం వలన ఒక వెలుగు వెలిగి పోతున్నారు.

ఇవన్నీ సరే, బిడియం ఏయే సందర్భాలలో విడిచి పెడితే సుఖమో , కవి ఒక శ్లోకంలో చెబుతున్నాడు.

చూడండి:

గీతే వాద్యే తథా నృత్యే, సంగ్రామే రిపుసంకటే

ఆహారే వ్యవహారే చ, త్యక్త లజ్జ: సుఖా భవేత్

సిగ్గును, మొహమాటాన్ని ఎప్పుడు విడిచి పెడితే మనిషి సుఖ పడతాడో చూడండి.

సంగీతం పాడేటప్పుడు సిగ్గు పడకూడదు.

నృత్యం చేసేటప్పుడు కూడా బిడియ పడ కూడదు.

అలాగే, వాద్యమును మ్రోగించేటప్పుడు కూడా సదరు సిగ్గు కూడదు.

శత్రువులతో పోరాడేటప్పుడు యుద్ధం లోను, శత్రు బాధ కలిగి నప్పుడు, లజ్జ పనికి రాదు.

భోజన సమయంలో సిగ్గు పడితే అర్ధాకలితో లేవక తప్పదు.

వ్యవహారం నడిచే సమయంలో కూడా బిడియం పనికి రాదు. మొహమాటాన్ని విడిచి పెట్టాలి.

ఈ పైన చెప్పిన సందర్భాలలో ఎవడు బిడియాన్ని విడిచి పెడతాడో వాడు సుఖాన్నీ, కీర్తినీ పొందుతాడని కవి ఈ శ్లోకంలో చెబుతున్నాడు.